Unholy Tavern - Rpg Online

JA

Frank zakrył się ciemnym płaszczem tak, aby przykryć rękojeść i powiedział: Nie rozstaje się z tym mieczem. A teraz już ruszajmy. Wyszedł przed drzwi i kierował się ulicami w północną część miasta.

sagitta

No tak... "Bogatek" się obraził. Miałam dość takich ludzi. W ogóle miałam dość ludzi, ale praca to praca. Spojrzałam jeszcze tylko z niechęcią na elfa który mnie zatrudnił i podążyłam za tym Frankiem. Starałam się trzymać w cieniu na tyle na ile to możliwe.

Ulice miasta

sagitta

Znowu stałam przed wielką mosiężną bramą. Dziwne, że nadal była otwarta. Czy oni nie obawiają się złodziei?Z resztą, co mnie to obchodzi... Ważne bym dostała zapłatę za swoją prace. Podeszłam do drzwi, obserwowana przez elfa pilnującego ogrodu. Trochę niepewnie zapukałam...

JA

Po chwili pukania i oczekiwania w końcu ktoś podchodzi do drzwi. Otwiera je znajomy Ci elf i z uśmiechem przebijającym się przez zmęczenie mówi: Witaj! Skończyłaś swoje zadanie? Były jakieś problemy? Wejdź do środka, usiądziemy i porozmawiamy, chyba że bardzo Ci się śpieszy?

sagitta

Musiałam załatwić to jak najbardziej formalnie i bez żadnych zbędnych uprzejmości.

- Witam, muszę przyznać, że mam nie za wiele czasu. Kłopotów nie miałam. Szlachetny Pan Frank odjechał karawaną jakiś czas temu. proszę o wypłatę 30 koron i dodatkowo jeszcze 4 za koszty poniesione z mojej własnej kieszeni... czyż nie tak się umawialiśmy?

JA

Elf spojrzał na Ciebie, potem w niebo. Chwilę się zamyślił i powiedział: Możliwe, że tak się umawialiśmy. W każdym razie odwaliłaś dobrą robotę, więc masz tu 35 złotych koron po czym wręcza Ci sakiewkę z pieniędzmi i uśmiecha się życzliwie

sagitta

Nigdy tak szybko i bez wysiłku nie zarobiłam tyle pieniędzy. To był bardzo przyjemny moment. Uśmiechnęłam się szeroko, ale tym razem szczerze...

- interesy z tak Szlachetnym elfem to dla mnie czysta rozkosz... Zmykam... i polecam się na przyszłość... Kto wie może się jeszcze spotkamy...

odwróciłam się i już mnie nie było... Postanowiłam trochę wypocząć... ale puki co miałam ochotę na swobodny spacer po ulicach miasta

ulice miasta

Solve

Podchodzę do domu i dokladnie go obserwuję. Pukam do drzwi, czekam na jakąś odpowiedź. Mam nadzieję, że może tutaj zgromadzę informacje uzupełniające calą te przygode ...

JA

Po chwili otwiera Ci zaspany, dobrze ubrany elf i mówi: Witaj, czego lub kogo szukasz tutaj z samego rana? po czym ziewa

Solve

Przepraszam, że nachodzę pana tak wcześnie. Poszukuję szanowanych elfów, zwali się Mirco i Lusjus. Xal z gildii wojowników powiedzial że mogę od państwa zdobyć kilku informacji na ich temat. Pomogly by one znacznie w poszukiwaniach. - Jeżeli coś wie to muszę to z niego wyciagnąc ...

JA

Zaspany mężczyzna chwilę się zamyśla i odpowiada: Tak, byli tu tacy. Prosili mnie abym wstawił się za nimi w ratuszu. Mieli jakieś drobne problemy ale dobrze płacili i wydawali mi się uczciwi, więc postanowiłem, że nie zaszkodzi jak raz się za nimi wstawię.

Solve

Nie chodzi o to, że zrobili coś zlego, zaginęli i ja mam zamiar ich odszukać. Grozi im niebezpieczeństwo, Twoje informacje mogą ich uratować. Dzięki temu uzyskasz ich szacunek do końca życia. Może nawet Ci zaplacą i będziesz mial z tego jeszcze większy zysk.

JA

Elf odpowiada: Wiem jedynie, że mieli jakieś problemy przez utarczki z władzami miasta, ale poszedłem do ratusza i załagodziłem ten konflikt. Po tym zdarzeniu podobno wyjechali z miasta, lecz nie wiem gdzie. Może jakiś woźnica będzie potrafił Ci pomóc

Solve

Dziękuję, wiele mi nie powiedzialeś, ale to i tak może być sedno sprawy w które już sam muszę sie zaglębic. Jeszcze raz dziękuję - po czym odchodzę.

Do postoju Karawan

amarth

Stoję przed bramą. Przed moimi oczami rozlega się widok na piękny ogród. "Ciekawe jak te elfy zdobyły ten cały majątek?". Po chwili wkraczam na teren ich posiadłości. Idę ścieżką przez duży, cudowny ogród. Rozglądam się dookoła. Co jakiś czas mijam uzbrojonego elfa "Te elfy wcale nie wyglądają na sympatyczne... ponoc to taka szlachetna rasa... Trudno mi w to uwierzyc teraz, gdy przechodzę kilka metrów koło nich i widzę jak złowrogo na mnie patrzą". Wreszcie staję przed drzwiami. Są olbrzymie. Czuję się przy niej jakaś taka... mało znacząca. Pukam do drzwi. Z niecierpliwością czekam aż ktoś mi je otworzy. Na chwilę przed oczami stanął mi nieznajomy mężczyzna z ostatniej nocy... Nie wiem czy mówił prawdę. Upewniam się czy przesyłka wciąż leży mi w kieszeni płaszcza. Tak, jest tam. "Dlaczego nikt mi nie otwiera?". Pukam raz jeszcze. Słyszę jak ktoś wolnym krokiem zbliża się by mi otworzyc.