Unholy Tavern - Rpg Online

Sareth

Chwila okazała się niezwykle ulotną... Nie lubię tego uczucia. Coś jest i nie jest jednocześnie i wcale nie chodzi tutaj o paradoks. Chociaż musze przyznać, że ten stan faktycznie jest trochę paradoksalny...
Czas się zatrzymał. A jednak wciąż płynie... Cichutka, delikatna melodia, której towarzyszy aksamitny, męski głos, brzmi gdzieś w tle. Na biurku migoce świeca swym rozbieganym płomieniem. Za oknem sypie śnieg... Nie ma samochodów. Czarne drzewa pokryte białym puchem i ostre igiełki lecące po ukosie z nieba. Widać, jak gałęziami lekko, acz stanowczo szarpie wiatr. Lubię ten widok. Niektórzy uważają, że wprowadza w melancholię, ale ja lubię patrzeć na taki obraz za oknem. Przepełnia weną, tworzy refleksyjny nastrój...
Pies sąsiada wyszedł właśnie zza domu kładąc po sobie uczy i mrużąc czarne ślepia. On nie lubi takiej pogody. Też bym nie lubiła, gdybym musiała spędzać wtedy czas na dworze. Ale on powinien być przystosowany. Skrobie łapą do drzwi. Nikt go jednak nie wpuści... Jest mokry, pokryty śniegiem, który szybko na nim topnieje. Wygląda, jakby osiadł na nim szron. Po dłuższej chwili bezskutecznego dobijania się do drzwi, schował się pod schodami.
Utwór się skończył. Włączyłam go więc jeszcze raz i chyba dopiero za drugim razem na prawdę wsłuchałam się w melodię... Gitara klasyczna. Spojrzałam na czarny instrument, stojący w kącie, po mojej prawej stronie. Lubię dźwięk gitary. Wiele osób lubi. Melodie wygrywane na niej potrafią wzbudzać niezwykłe emocje, jak i z nich oczyszczać, uspokajać. Ten utwór należał do takich uspokajających. Wywoływał słaby uśmiech na twarzy i bliżej nieokreślone łzy w oczach. Może szczęścia, może tęsknoty, a może skrytego smutku... Czegoś brak. To wszystko sprawia, że dusza jest opustoszała i czegoś wewnętrznie brak. Nie wiem, czy obecność kogoś innego by coś zmieniła...
Uśmiechnęłam się. To niezwykłe, że ludzie przy smutnych melodiach uśmiechają się, płaczą, lub uśmiechają się płacząc. Zdarza się też, że płaczą uśmiechając się... Ja się uśmiechałam płacząc wewnętrznie. Bez łzowo. Bo czegoś brakowało... Nie pomagała obecność połyskującej na czarno gitary. Nie pomagała tabliczka czekolady. Nie pomagała świeca, ani zimowy krajobraz za oknem, który tak kochałam.
Uśmiechałam się.
Otuliłam się kocem czując chłód. Siedziałam w domu, ale czułam to, co działo się na zewnątrz.
Zamknęłam oczy, odchyliłam głowę do tyłu. Gorąca łza spłynęła po moim policzku. Nie pomogła nawet czekolada...

Wieczorem zadzwonił telefon. Zachrypnięty głos policjanta uzmysłowił mi, że brat nie dojedzie ani dziś, ani jutro. Ostre igiełki sypiące się z nieba skutecznie pokryły jezdnię śliską powłoką... Na tyle skutecznie, by czerwone volvo zderzyło się czołowo z tirem. Cóż... bywa i tak. Odłożyłam słuchawkę, a że akurat byłam po kąpieli, poszłam do pokoju, zgasiłam światło i położyłam się spać. W umyśle wciąż rozbrzmiewała ta cicha, uspokajająca melodia, bym w końcu zdała sobie sprawę, czego mi tak brakowało...
Tamtej nocy płakałam, jak nigdy wcześniej.